Kleine verhalen uit een grote wereld

  Da Nang is opnieuw in lockdown. De lockdown is veel strikter dan vorige keer. Deze keer wordt er ook massaal getest. Wie test je dan? Wel, de mensen in risicoberoepen, mensen die in contact waren met besmette personen, mensen die in dezelfde straat leven als besmette personen, en….alle buitenlanders. Ja, alle buitenlanders. Dat kregen we te horen via onze huisbazen. Er is blijkbaar een brief die zij aan ons zouden moeten geven, met daarop de tijd en de plaats. Maar zo een brief heb ik niet gekregen. Wel de opdracht dat ik me moest laten testen, verplicht, en ook wanneer en waar. De huisbazen kregen ook een excelbestand met daarin de namen van alle buitenlanders in dit stadsdeel, hun geboortedata, paspoortnummers, adressen. Dat bestand circuleerde algauw online. Privacy, daar maalt niemand om. In onze wijk, is het testcentrum opgezet op het domein van een muziekschool. Het zou de hele week opengehouden worden. Maandag en dinsdag waren er lange wachtrijen. Mijn Franse buren sto

  Da Nang is opnieuw in lockdown. De lockdown is veel strikter dan vorige keer. Op zondag 26 juli gingen de eerste maatregelen van start na de plots opgedoken nieuwe besmettingen in Da Nang. Karaoke bars, pubs, restaurants moesten sluiten. Alleen noodzakelijke verplaatsingen. En eens alle toeristen waren geëvacueerd, werden ook de hotels op slot gezet. Voortaan geen vluchten meer naar of van Da Nang. De stad werd afgesloten. Okee, dat hadden we eerder meegemaakt. Maar twee dagen na de start van de lockdown, valt het me opeens op. Er ontbreekt iets. Ik kan er mijn vinger eerst niet op leggen. En dan besef ik wat er aan de hand is. Het is stil. Plots hoor ik geen drilboren, graafmachines, of betonmolens meer. Weg is het geluid van naar elkaar schreeuwende bouwvakkers. Wat in de vorige lockdown niet gebeurde, is nu wel verordend: ook bouwconstructies werden stilgelegd. Da Nang is een stad in expansie . Overal wordt gebouwd, afgebroken, opnieuw gebouwd. Altijd maar door. Lawaai van

  Da Nang is opnieuw in lockdown. De lockdown is veel strikter dan vorige keer. Bij de eerste golf besmettingen, ging het voornamelijk over Vietnamezen en buitenlanders die besmet het land inkwamen. Nu is het anders. Het is een besmetting die leeft onder de lokale bevolking. En dat is veel moeilijker in te perken. De maatregelen zijn dit keer veel strenger dan voorheen, en ze werden recent nog verstrengd. De meeste mensen gaan dagelijks naar de markt om het eten voor elke maaltijd (hier geen brood met konfituur!) vers te kopen. Sommigen doen dat zelfs twee keer op een dag. Naar de markt gaan is zo ingebakken in het dagelijkse leven. Je hoeft er ook niet voor van je motor te komen. Velen schreeuwen wat ze willen naar de verkoopster en het geld wordt geruild voor een plastic zakje met het gevraagde dat aan een speciaal daarvoor gemonteerd haakje aan de scooter wordt bevestigd. De markten zijn een kakofonie van kleuren, geuren, geluiden en smaken. Het is er druk, lawaaierig, vuil, n

  Da Nang is opnieuw in lockdown. De lockdown is veel strikter dan vorige keer. Dit keer zijn niet alleen alle restaurants gesloten. Ook de kleine straatstalletjes die de vorige keer zeker bij het begin oogluikend toegestaan werden, zijn weg uit het straatbeeld. Vorige keer mochten restaurants, net als in België wel via afhaalmaaltijden openblijven. Dit keer niet. Alles is toe. Alleen supermarkten, kruidenierszaken en open markten mogen nog handeldrijven. Voor veel mensen is dat een probleem. Vietnamezen eten heel vaak buitenshuis, in kleine geïmproviseerde restaurantjes aan de kant van de weg. Veel mensen die in enkele kamertjes wonen, hebben geen uitgebreide voorzieningen om te koken. Dat geldt ook voor een groot deel van de expatgemeenschap in deze stad. Ze huren een kamer, of appartement maar hebben niet altijd toegang tot een goed uitgeruste keuken. Een standaardkeuken in Vietnam heeft bijvoorbeeld geen oven. In een land waar lekker, goedkoop en gevarieerd eten op elk uur va

  Da Nang is opnieuw in lockdown. Hier spreken ze trouwens niet over lockdown, maar over social distancing. De lockdown is veel strikter dan vorige keer. Het is ook letterlijk een lockdown. Luchthaven, station: afgesloten. De hele stad is afgesloten. Op de grote invalswegen staan wegblokkades die door het leger en politie bemand worden. Je komt er alleen door als je de nodige papieren hebt die bewijzen dat het een “noodzakelijke verplaatsing” is, als je bereid bent in quarantaine te gaan en als je slaagt voor de gezondheidstest. Op 20km van Da Nang ligt Hoi An, een historisch stadje. Da Nang en Hoi An, dat is een constante uitwisseling, transport, pendelen. Maar Hoi An ligt in een andere provincie. Er zijn ook corona maatregelen, maar niet zo strikt als die in Da Nang. De weg tussen Da Nang en Hoi An is afgezet. Je komt er niet door. Maar spullen komen er wel door. De goederen uit kleine vrachtwagentjes worden overgeladen. Er staan aan beide kanten van de blokkade mensen te wach

Danang is opnieuw in lockdown. Mijn venster op de echte wereld is beperkt tot de grote schuiframen naar mijn stadstuin. Maar wat een belevenissen! Thuis werken is uiteraard ook online vergaderen. Daar gebruik ik graag mijn koptelefoon voor. Maar waar, o waar is die te vinden? Voor het weekend ruimde ik al mijn kantoorspullen netjes op en toverde mijn werktafel weer om in een keukentafel. Maar vandaag kan ik wel alle andere spullen, maar niet de koptelefoon vinden. Zoeken dus. -       In mijn rugzak -       In het boekenrek -       In de kantoorspullentas -       Op het aanrecht -       In de zetel -       Onder de zetel -       … Ik verplaats mijn zoekradius naar boven. -       De kleerkast. -       De badkamer. -       Slaapkamer. Ik weet dat het hier niet kan liggen, maar ga toch door. Ik word redelijk wanhopig en kijk zowaar in de oven en koelkast. Niet te vinden. Tot ik het opgeef en terug naar mijn werktafel wandel, en wat zie ik daar? Inderdaad.

Danang is opnieuw in lockdown. Mijn venster op de echte wereld is beperkt tot de grote schuiframen naar mijn stadstuin. Maar wat een wondere wereld is daar te vinden! De kuikens zijn het nest uit, naar hun ouders houden hen nog steeds nauwgezet in de gaten. Ik hoor hen aan de straatkant, dan zitten ze weer in mijn tuin. De vlieglessen gaan door. Ik ging dat even bekijken. Ze zaten in mijn mangoboom te spelen. Toen ik me omdraaide en de achterkant van de stam van de mangoboom zag -dat is dus de kant die ik van binnen niet kan zien-, wachtte me een verrassing. Een vorige bewoner spijkerde ooit wat plankjes tegen de hoofdtakken van de boom en zette er wat orchideeën tussen. En kijk, daar ontdekte ik dat die aan het bloeien zijn. Een prachtige slinger van bloemen valt als een waterval uit de boom.

Danang is opnieuw in lockdown. Mijn venster op de echte wereld is beperkt tot de grote schuiframen naar mijn stadstuin. Maar wat een wondere wereld is daar te vinden! Gisteren dacht ik nog, dat de jongen wel erg groot werden. Drie zijn het er. Dat kan ik nu goed zien. Elke keer een ouder met een hapje komt aanvliegen, steken ze hun kop boven de rand van het nest, bekjes wijd open en smeken luid hun honger uit. Hun opengesperde bekken lijken intussen in staat om hun ouders te verzwelgen. Vanochtend, hoorde ik al meteen dat er iets aan de hand was. Moeder en vader waren weer aan het schreeuwen en ik was niet eens  buiten. Even een kijkje gaan nemen. En ja, het is zover. De kuikens zijn het nest uit en krijgen vliegles. Ze zijn er nog niet zo goed in. Telkens er iemand of iets te dichtbij komt, roepen de ouders hun waarschuwing vol passie uit.

Danang is opnieuw in lockdown. Mijn venster op de echte wereld is beperkt tot de grote schuiframen naar mijn stadstuin. Maar wat een wondere wereld is daar te vinden! En in mijn tuin daar was een plant, en aan die plant daar kwam een blad, een reus van een blad, een pracht van een blad, en aan dat blad daar kwam een nest… Kleermakervogels, of snijdervogels, maken nestjes in een blad, dat ze heel netjes toenaaien. Daarvoor gebruiken ze draadjes en spinrag. In het trechtertje dat aldus ontstaat wordt dan het nestje gebouwd. Het is al de tweede keer dit jaar dat een koppeltje mijn plant uitkiest om hun nageslacht groot te brengen. Van achter het venster zie ik moeder en vader af en aan vliegen met insecten en wormpjes. Sinds ik terug thuis werk, eet ik ’s middags op mijn terras. Ik zit dan 2 meter van het nest, precies op de juiste hoogte. Ik kijk recht het nest in. Daar houden moeder en vader niet van. Ze staken het voederen en gaan op een hoge tak zitten schreeuwen. Dat ik thuis w