Kleine verhalen uit een grote wereld

“Het is tijd dat we samen bidden voor ons land”, zegt Angus Buchan, een christelijke prediker. Zo werd zaterdag 22 april uitgeroepen als nationale biddag. Dat bidden zou niet gewoon thuis of in een kerk gebeuren, maar op een centrale plaats. Niets is meer centraal in Zuid-Afrika dan Bloemfontein. Dus vandaag werd de stad waar ik woon op de kaart gezet als de plek waar honderdduizenden mensen bijeenkwamen om te bidden. Buchan kondigde de gebedsbijeenkomst een hele tijd geleden aan tijdens een gebedsbijeenkomst in Soweto. Hij gaf aan dat hij een miljoen mensen bijeen wou brengen. Er waren 1,7 miljoen mensen die vooraf een ticket hadden geboekt. De tickets waren gratis, dus  niet iedereen kwam ook echt. Op basis van luchtfoto's werden er een half miljoen geteld. Maar toch. Het gaat hier om veel mensen. Heel veel mensen. Mensen van allerlei slag, verschillende kerken, verschillende kleuren, verschillende politieke voorkeuren ook. Allemaal christenen, zeggen ze. Buchan gaat 

“Heb jij geen auto?”, vragen mensen die me mijn inkopen op mijn fiets zien stapelen buiten de supermarkt. Er klinkt bezorgdheid en medelijden in hun stem. Dat slaat meteen om als ik hen vertel dat ik wel een auto heb, maar die bewust in het weekend probeer thuis te laten. “Wat knap”, krijg ik dan als antwoord, maar ik hoor ook een toets van “jij liever dan ik” en “wat zijn buitenlanders toch raar” in hun stem. De paar mensen die ik hier ook hun fiets als transport zie gebruiken, zijn inderdaad mensen die geen keuze hebben. Ik ben dus een exotisch geval. De auto speelt hier een veel belangrijkere rol dan in België. Daar spelen verschillende oorzaken in mee. Het openbaar vervoer is zo goed als onbestaand en de afstanden zijn veel groter dan in Vlaanderen. Maar ook veiligheid speelt een rol. Ik woon maar drie kilometer van mijn werk af en zou makkelijk elke dag met de fiets kunnen gaan. Maar de weg ligt wat hobbelig en de automobilisten zijn niet gewoon om de weg met andere w