Kleine verhalen uit een grote wereld

  Het is 5:46 en ik word zachtjes uit een droom geschud. Letterlijk. De aarde beeft terug. Ik hoor het rommelen en het muskietennet danst heen en weer. Zaterdagavond begon de Nyiragongo vuur te spuwen. De Nyiragongo is een vulkaan in Congo, vlakbij de grens met Rwanda. De laatste uitbarsting was in 2002 en toen vernielde de lava een groot stuk van de stad Goma en vielen er meer dan 200 doden. Gelukkig vielen er dit keer veel minder doden te betreuren. De lava stroomde voor een stuk in een andere richting. De gloeiende massa kwam bij de luchthaven tot stilstand. Maar evengoed werden verschillende dorpen totaal vernield en een belangrijke toegangsweg naar het noorden geblokkeerd. Mensen sloegen holderdebolder op de vlucht, met alles wat ze dragen konden op hun hoofd of rug. Door de diepste duisternis -want de elektriciteit viel uit-, met achter hen de dreigende gloed van zoveel natuurgeweld. Velen staken in het holst van de nacht de grens met Rwanda over.  De meesten zijn intussen teru

Musanze, vroeger Ruhengeri. Het is nog vroeg als ik ga joggen. De bergen zijn gehuld in mist en wolken. Een aardeweg eerst, dan kom ik op de asfaltweg. Het is druk op de weg. Niet omdat er veel auto’s zijn maar er zijn veel mensen onderweg op de fiets en te voet. Fietsers met grote, vaalgele, plastic waterkannen. Ik denk niet dat er water inzit. Wellicht iets dat gist, want ik hoor een zacht gesis. Misschien bananenbier? De weg gaat steil omhoog. De fietsers stappen af en duwen hun zware vracht verder. Taxifietsen ook. Achterop de zware fietsen is een bagagedrager gelast, er zit een kleurrijk kussentje op. Soms is de zitting extra lang zodat er twee of zelfs drie personen achterop kunnen. Hard werk voor wie trapt. Ik zie vrouwen met grote zakken groen op hun hoofd, bundels kreupelhout ook. Ik passeer voorbij de campus van een hogeschool. Op het gras zitten jongeren elk met twee teiltjes voor zich de zaterdagse was te doen. Algauw hangen de wasdraden vol met wasgoed. Uit de campuskapel

  Kigali is een groene stad, uitgestrekt over een heel aantal heuvels. Joggen en wandelen zijn een goede manier om een stad te verkennen, vind ik. Door de stevige hellingen is fietsen, joggen en wandelen altijd een serieuze sportactiviteit. In Da Nang liep ik op zeeniveau, en het was er plat. Kigali ligt op een gemiddelde hoogte van 1500. Je kan je voorstellen hoe mijn eerste jogsessies verliepen. Puffend als een oude stoomboot, de hellingen op. Afzien dus. En zo liep ik na een felle regenbui een toertje, net voor het donker zou worden. Dat gebeurt hier in een mum van tijd. De schemering duurt amper een half uur. Ik passeerde de Amerikaanse ambassade en sloeg rechtsaf. Aan de meeste geasfalteerde wegen zijn er trottoirs die vlot begaanbaar zijn en niet, zoals in Vietnam, volgepropt staan met scooters and eetstalletjes. Meestal is er maar aan een kant een voetpad. Ik had een goed ritme bereikt en was op weg naar mijn tijdelijke woning. “Sssss”, hoorde ik aan de overkant van de weg. Jo