Kleine verhalen uit een grote wereld

Dit is het verhaal van Amos*. Amos is zwart. Hij is een chauffeur bij de garage van een grote Japanse autofabrikant. Hij brengt klanten naar huis of naar hun werk nadat ze hun auto bij de garage achterlieten voor onderhoud of herstel. Maandagavond voerde Amos me naar huis. Verder dan wat beleefdheden kwamen we niet; er zaten nog twee soldaten in de auto. Vandaag belde Marieta* me. Marieta werkt bij de zelfde garage. Ze is blank. Ze coördineert alle herstellingen. “Jouw auto is nog niet klaar,” zei ze, “maar ik stuur onze chauffeur. Die kan je naar je werk brengen en hij haalt je op als je auto hersteld is. Waar woon je?” Ik geef haar mijn adres en leg uit dat de chauffeur bij het hek van het complex het huisnummer moet indrukken zodat ik het hek kan openen en hij kan binnenrijden. “Ag nee, mevrou, dis te moeilik. Die drywer is nie baie slim nie. Kan jy asseblief by die hek op hom wag?” Zo gezegd zo gedaan, even later sta ik in de snijdende wind aan het hek uit te kijken naar ee

Zomer in België, dat betekent winter in het Zuidelijke halfrond. Tot september 2011 woonde ik in Zambia. Toen ik vertelde aan vrienden in België dat het koud was, kreeg ik steevast een smalend lachje te horen. Koud, wat is dat dan? En inderdaad winter in Zambia is kort en de temperaturen zakken zelden onder de 10 graden. Het enige probleem is, dat huizen niet geïsoleerd zijn en dat er geen verwarming is. Een avondje gezellig een boek lezen in de zetel, kan een koude gebeurtenis zijn als het niet warmer dan 14 graden is. Maar nu woon ik in Zuid-Afrika, nog een paar duizend extra kilometers weg van de evenaar. Winter krijgt alweer een andere dimensie. De Vrijstaat is koud in de winter, met ’s nachts meestal vorst en overdag een zonnetje dat alles opwarmt tot 16-19 graden. Heerlijk, overdag, buiten. Koud binnen en ’s avonds, want ook hier zijn er geen voorzieningen. En dan zijn er de koudefronten. Ze worden goed op tijd aangekondigd en komen altijd uit de West-Kaap. Daar krijg