Kleine verhalen uit een grote wereld

Het is een mooie dag. We mogen weer vrij rondbewegen. Tijd om mijn rijbewijs eens uit te proberen. Ik ga een motorfiets huren en doe een tochtje in de provincie Quang Nam, net buiten de stad Da Nang. Centraal Vietnam is erg smal. De meeste provincies hebben een aan de kust gelegen laagland en landinwaarts liggen de bergen, de hooglanden. In de laaglanden wonen de meeste mensen. Er wordt rijst verbouwd. De hooglanden zijn minder goed toegankelijk. Hier wonen veel etnische minderheden. Hoewel de afstand tussen de grens met Laos en de zee soms maar 100km bedraagt, is het toch een tijdrovende bezigheid om die te overbruggen. Transport in Vietnam kost tijd, erg veel tijd. Ik rijd eerst langs de kust, en duik dan het binnenland in. De dorpjes rijgen zich aan elkaar via wegen waar zoals in Vlaanderen aan lintbebouwing wordt gedaan. Hier zijn het allemaal handelszaken. Kleine restaurantjes, winkeltjes, kraampjes, … allemaal met grote uithangborden. Van visuele overstimulatie gesproken. G

De lock down is voorbij in Vietnam. Vanaf morgen gaan de scholen weer open, na drie maanden sluiting. We kunnen weer op kantoor gaan werken al zijn er natuurlijk afstandsregels die we moeten volgen. Vandaag zit ik nog aan mijn tafel te werken. Mijn tafel. Een meubelmaker in Zuid-Afrika maakte van berkenhout een tafel naar mijn hart. Groot en eenvoudig. De poten kunnen er Ikea-gewijs uit gehaald worden, al moest ik dat even demonstreren aan de meubelmaker. En zo verhuisde deze tafel met me van Bloemfontein naar Da Nang. De planken die wat van elkaar wegtrokken in het droge binnenland van Zuid-Afrika, vonden hier weer aansluiting. Neen, mijn tafel vindt het hier wel fijn. Mijn tafel is het hart van mijn huis. Hier lees ik de krant met een glaasje versgeperst sap op zondagochtend. Hier zit ik alleen of met vrienden (in the good old times) een hapje te eten, een spelletje te spelen. Hier zien mijn kraal- en naaiprojecten het licht. Hier wordt de was gevouwen. Hier oef