Roze en blauwe dagen - De wonderlijke belevenissen in een stad in lockdown. Deel 3

 

Da Nang is opnieuw in lockdown. De lockdown is veel strikter dan vorige keer.

Bij de eerste golf besmettingen, ging het voornamelijk over Vietnamezen en buitenlanders die besmet het land inkwamen. Nu is het anders. Het is een besmetting die leeft onder de lokale bevolking. En dat is veel moeilijker in te perken. De maatregelen zijn dit keer veel strenger dan voorheen, en ze werden recent nog verstrengd.

De meeste mensen gaan dagelijks naar de markt om het eten voor elke maaltijd (hier geen brood met konfituur!) vers te kopen. Sommigen doen dat zelfs twee keer op een dag. Naar de markt gaan is zo ingebakken in het dagelijkse leven. Je hoeft er ook niet voor van je motor te komen. Velen schreeuwen wat ze willen naar de verkoopster en het geld wordt geruild voor een plastic zakje met het gevraagde dat aan een speciaal daarvoor gemonteerd haakje aan de scooter wordt bevestigd.

De markten zijn een kakofonie van kleuren, geuren, geluiden en smaken. Het is er druk, lawaaierig, vuil, nat. Ze zijn goed voorzien van ratten, en vooral…er loopt heel veel volk dicht bij elkaar. Vorige keer werden markten ontzien -behalve dan de obligate handgel-, nu is er toch het besef dat vele mensen dicht bij elkaar een risico is.

En daarom werd hier in Da Nang een ongeziene maatregel genomen. Mensen mogen niet meer elke dag naar de markt. Zo een 5 bezoeken per twee weken worden nog toegestaan. Om dat allemaal te organiseren hebben ze een systeem van toegangsticketjes bedacht. Via je wijkoverste (ja, dat hebben we hier) krijgt elk huishouden een aantal tickets. Op sommige plaatsen staat de datum er al op en zelfs de locatie van de markt waarheen je mag gaan. Maar dat is niet overal zo. Je hebt roze en blauwe tickets, voor even en oneven dagen. Je moet netjes je gegevens invullen en het ticketje afgeven voor je binnen mag. Zo is het contactonderzoek nadien ook een stuk makkelijker.

Mijn huis en dat van de Franse buren werden overgeslagen bij het uitdelen. Ik maakte gisteren aan mijn overbuur, zo een beetje de burgemeester van dit steegje, in mijn beste Vietnamees duidelijk dat ik ook wel zo een ticketje wilde. En lap, daar toverde hij er eentje uit zijn hoed. Er werd me op het hart gedrukt vooral genoeg te kopen, “want je mag maar om de 3 dagen naar de markt”.

Ik wacht op een even dag!