Territorium - Deel 3: Lazy Lu

 

For English, click here.

Kerst en nieuwjaar in België. Het is altijd een heerlijke, drukke tijd. Vrienden en familie ontmoeten, lekkere dingen eten, lachen, al wandelend de oude vertrouwdheid in gesprekken terugvinden. En verhalen vertellen.

Verhalen over aapjes en luipaardknuffels bijvoorbeeld (zie Territorium 2). Aan menige tafel werden theorieën gebouwd over nature and nurture, over instinct of aangeleerd gedrag. Ik ontving foto’s van luipaarddecoraties, luipaardkleren, luipaardschoenen en handtassen.

En toen was het Nieuwjaar met de traditionele wensen en cadeautjes. Ik kreeg van mijn metekind een redelijk indrukwekkende doos. Niet zwaar, maar volumineus. Er kwam een luipaard tevoorschijn. Een prachtige pluchen imitatie van het echte ding.

En zo vertrok ik uit België, met een luipaard -intussen Lazy Lu gedoopt- in mijn valies.

De eerste week regende het de hele tijd. Dus bleef Lazy Lu binnen. Die is toch veel te mooi om doornat te worden? Trouwens, die aapjes laten zich als het zo hard regent ook niet zien. Dan zitten ze onder de bladeren van een boom ellendig te zijn. Maar toen klaarde het op een dag tegen de vooravond plots op. Ik hoorde en zag de aapjes in de bomen in de tuin. En ook in de boom naast mijn terras, op een paar meter afstand, klaar om het terras op te springen. Ik haalde Lazy Lu en legde hem op het terrastafeltje. Wat toen gebeurde is moeilijk te beschrijven.  De aapjes in de bomen sprongen heen en weer, de taken zwiepten. Er werd geschreeuwd. Ik hoorde een nieuw geluid. Iets wat ik nog nooit eerder hoorde, een soort getsjirp en geklak. Ik veronderstel dat het in het aaps betekent: “let op, een luipaard”. De apen in de boom naast het terras, maakten zich via de regenpijp van het gebouw van de buren vliegensvlug uit de voeten. Ze bleven waakzaam op de rand van het dak zitten. Na de initiële paniek die voor een wirwar van beweging en lawaai had gezorgd, viel de stilte. Overal zaten aapjes met hun blik strak op Lazy Lu gericht. De alarmkreet werd herhaald, regelmatig, tot het donker viel en ik het luipaard weer binnen haalde.

Intussen zijn we twee weken verder. Ik zie aan die ene tomaat die nog aan de plant hangt en aan de lengte van mijn bieslook dat de aapjes hier al een tijd niet meer geweest zijn. De petunia’s doen het goed.

Lazy Lu waakt.