Bonjour

Find the English version here.

Het valt me telkens weer op als ik in België ben. Ik ben nog geen 24 uur in het land en daar zie ik het weer. Ik doe een poging om de stramheid van de nachtvlucht uit de benen te lopen. Het is nog redelijk koel en ik geniet van het groen, van de uitbundige zomervegetatie. Er zijn nog anderen op pad: joggers, wandelaars, fietsers. Ik groet “goeiemorgen!” Soms is er een reactie, een groet terug of een glimlach. Maar heel vaak is er verrassing te lezen op het gezicht van de ontvanger van de groet, soms wordt de groet genegeerd en soms merk ik zelfs een vleugje angst, “help, wat wil die van mij?”

Het verbaast me. In Zuid-Afrika -en veel andere landen waar ik al woonde- groeten mensen elkaar. Je groet een toevallige voorbijganger of de dame aan de kassa. En als je de persoon kent, zoals een collega, wordt die groet uitgebreid met “hoe gaat het?”. Dat doe je ook als je met iemand in gesprek gaat, een afspraak wil maken of in een winkel wil vragen waar je iets kan vinden. Dat laatste kan je beter laten in België. Soms doe ik het toch, het is een onbewuste gewoonte. De reactie is steevast “huh, wat wil je?” – of dat is althans mijn interpretatie van de non-verbale boodschap die van het gezicht van de ontvanger is af te lezen.

Dat simpele gebaar van een groet is een manier om te laten zien dat je de ander als mens erkent. Je voelt  je in die korte interactie verbonden met een ander, ook al ken je die persoon niet. Het maakt niet uit waar je vandaan komt of wie je bent, je wordt gezien.

Ik zit hierover te mijmeren terwijl ik langs de Loire fiets. De fietspaden langs de Loire zijn prima en dus ook heel populair. Je komt permanent mensen tegen. En die groet ik dan. “Bonjour!” terwijl je elkaar kruist of iemand voorbijgaat. In Frankrijk krijg je ook een antwoord. “Bonjour!” Heerlijk! Je wordt er instant vrolijk van. Ik kan het warm aanbevelen.