Badeend

 

For the English version, click here.

Toen ik vorig jaar in Durban kwam wonen, zocht ik redelijk snel na aankomst een zwembad om baantjes te trekken. Vanuit ons kantoor is een zwembad te zien. Het ligt er blauw en aantrekkelijk bij, maar het sluit redelijk vroeg in de middag.

Iemand verwees me naar King’s Park, een plek waar wel meer sport infrastructuur ligt zoals het voor de wereldbeker gebouwde voetbalstadium Moses Mabhida, en het rugby stadion. Het is een groot zwembad gebouw met zowel een olympisch bad als een 25 meter bad. Het ene is overdekt, het andere in open lucht, maar in de winter is het water wat verwarmd. Heerlijk, dacht ik. Alleen, meer dan één keer kon ik er nog niet zwemmen. De ene keer kwam ik er om 17:30 aan en bleek het al gesloten, de andere keer kon ik er niet heen omdat de weg door een wielerwedstrijd was afgesloten, de derde keer was er een zwemwedstrijd en mochten we ook niet binnen en de laatste keer hing er een bordje “gesloten wegens renovatie”.

Op zoek naar een andere plek dus, en die vond ik niet eens zo ver van waar ik woon. Sutton Pool, een openlucht 25-meter bad met errond gras en wat bomen. Er zijn kleedhokjes, koude douches en WC’s en al kan je zien dat het hele gebouw schreeuwt om renovaties (er is niet één toiletdeur die nog op slot kan; als het regent staat de vrouwenkleedkamer onder water omdat het door het dak binnenstroomt) wordt het wel goed schoongehouden.

In de warmste zomermaanden ontvluchten vele mensen uit de omgeving hun appartementen voor een streepje groen en waterplezier. Het kan er erg druk zijn. Van baantjes trekken komt dan niets in huis. Daarom ga ik in het weekend vaak op zondagochtend zwemmen. In de warmste zomermaanden, zijn we meestal maar met een paar mensen die dan klokslag 9:00 voor de poort staan te wachten tot die van slot wordt gehaald. Maar dat is niet altijd zo. Een paar weken geleden stond er een lange rij kinderen te wachten. Een zondagsschool uit de buurt had de kinderen op daguitstap naar het zwembad genomen. Plezier verzekerd, voor hen dan toch.

Het is echt een gemeenschapszwembad en best een interessante plek.

Het is Pasen vandaag. Ik parkeer mijn auto voor het park. “Maar twee andere auto’s, een rustig zwembad”, denk ik. Ik stap uit en nog terwijl ik mijn zwemtas over mijn schouder hang, hoor ik de muziek. Stemmen die perfect in harmonie klinken. Religieuze muziek. Een kerkdienst! Aan de rand van het zwembad staan een veertigtal mensen, op hun paasbest gekleed. Vier van hen hebben een lang wit kleed aan. Een doopviering, denk ik.

“Mag ik zwemmen?” vraag ik aan een van de redders. “Natuurlijk, het zwembad is voor iedereen, ze hebben het niet afgehuurd of zo. Misschien kan je aan de andere kan zwemmen?”. Zogezegd zo gedaan. De zon schijnt, het water glad als een spiegel. De blauwe hemel doet het nog aantrekkelijker lijken. Ik spring het koude water in. De winter is aantocht, de watertemperatuur is drastisch gezakt. En terwijl ik baantjes trek, gaat de dienst aan de rand van het water verder. Wat later klimmen de vier dopelingen elk afzonderlijk het trapje af en worden door de leider van de dienst ondergedompeld. Na een laatste lied en nog wat gekeuvel, verlaten de gelovigen het terrein.

Ik zwem naarstig verder. Het voelt altijd heel speciaal als je alleen in zo een groot zwembad kan zwemmen. Tot ik een doffe plons naast me hoor. Twee zwemvliezen peddelen voorbij. Huh? Een Egyptische gans is geland en schijnt net zo van het water te genieten als ik. De natuur is nooit ver weg, zelfs in deze miljoenenstad.