Onderweg

 

For English, click here.

Het oosten licht op in prachtige pasteltinten. Het is 6:30. Ik ben een uur onderweg en intussen heb ik het traject afgelegd dat duizenden atleten vorige week al lopend aflegden, van Durban naar Pietermaritzburg. Respect.

Intussen is het helemaal licht. Ik rijd door een glooiend landschap. Het is koud. In de dalen hang een dikke nevel. Het is druk op de weg. Vrachtwagens en vakantiegangers. Dit is een lang weekend en de winterschoolvakantie is begonnen. Morgen is het Youth Day. Die herdenkt het bloedbad dat de politie in 1976 aanrichtte op schoolkinderen van SOWETO die protesteerden tegen Afrikaans als onderwijstaal.

Op de radio hoor ik een verslag over de eerste zitting van het parlement na de verkiezingen van 29 mei. Het ANC heeft voor het eerst geen absolute meerderheid. Dat veroorzaakte veel onrust: hoe zou een coalitie gevormd worden? Maar er is gene coalitie. Het ANC nodigde alle partijen uit om mee een regering van nationale eenheid te vormen. De zittende president Ramaphosa werd door het parlement alvast herkozen als president. Er gaat een zucht van opluchting door de radio-uitzending heen.

De huurauto zwoegt de hoogte in. Ik kom steeds dichter bij de Drakensbergen. De weg buigt er in een wijde bocht om Lesotho heen. Daar zijn ze. Grijsgele grashellingen, rotsige bruine rode randen die fel tegen de felblauwe hemel afsteken. Wat verder eindeloos grasland met hier en daar een tafelberg. Ik ken de stadjes die van hier af mijn ankerpunten zijn. Het landschap slaat z’n armen om me heen. Het is net zo bekend als de geur van het water tijdens mijn eerste douche hier toen ik van het vliegtuig kwam, of de stem van Rob Byrne wanneer hij op SAFM de verkeersinformatie voorleest, of de smaak van biltong en Mrs Ball’s chutney chips.

Ik ben nog lang niet gesetteld en leef al maanden uit mijn valies, maar ik ben ook niet helemaal onderweg. Ik kom een beetje thuis.