Het beeft

 

Het is 5:46 en ik word zachtjes uit een droom geschud. Letterlijk. De aarde beeft terug. Ik hoor het rommelen en het muskietennet danst heen en weer.

Zaterdagavond begon de Nyiragongo vuur te spuwen. De Nyiragongo is een vulkaan in Congo, vlakbij de grens met Rwanda. De laatste uitbarsting was in 2002 en toen vernielde de lava een groot stuk van de stad Goma en vielen er meer dan 200 doden. Gelukkig vielen er dit keer veel minder doden te betreuren. De lava stroomde voor een stuk in een andere richting. De gloeiende massa kwam bij de luchthaven tot stilstand. Maar evengoed werden verschillende dorpen totaal vernield en een belangrijke toegangsweg naar het noorden geblokkeerd. Mensen sloegen holderdebolder op de vlucht, met alles wat ze dragen konden op hun hoofd of rug. Door de diepste duisternis -want de elektriciteit viel uit-, met achter hen de dreigende gloed van zoveel natuurgeweld. Velen staken in het holst van de nacht de grens met Rwanda over. De meesten zijn intussen teruggekeerd, zeker toen de aarde begon te beven in Rwanda.

Het schijnt een normaal fenomeen te zijn na een vulkaanuitbarsting. De aardlagen moeten een nieuwe balans vinden. Wat zondag nog hele kleine, soms nauwelijks waarneembare schokjes waren, werden maandag en dinsdag bevingen die ook door de USGS werden opgepikt. We kunnen het ook in Kigali, op meer dan 100 km afstand, goed voelen. Gisteren was er een stevige, die meer dan 15 seconden aanhield. Ik hoorde de ramen rinkelen en de muren kraken. Het water in de fles op mijn tafel schommelde wild heen en weer. In Rubavo, op de grens met Congo, vlakbij Goma, werden gebouwen beschadigd en mensen slapen buiten uit angst onder puin bedolven te worden.

Ook op veilige afstand is elke beving toch wel wat akelig.