Afgesneden

Vrijdagavond. Ik ben net thuis van een week op verplaatsing voor werk. Ik sta te koken. De bel gaat. Het is wie ik gehoopt had te zien, de internetdame. Toen ik vorige week van vakantie terugkwam, vond ik een opgerold en verregend stukje papier onder mijn hek. De internetfactuur. Ik was 3 weken weggeweest en vertrok de dag nadien weer voor werk. De dame die het geld komt ophalen had dus bot gevangen, wellicht verschillende keren.

Nu staat ze voor mijn hek. Ik leg in mijn beste Vietnamees uit dat ik 4 weken in het buitenland was en geef haar het geld. Ze geeft me mijn betalingsbewijs. Net voor ze weer op haar motorfiets springt, valt haar iets te binnen. Ze begint een uitgebreide monoloog waar ik niets van versta. Hoe meer ik aangeef dat ik haar niet begrijp, hoe sneller ze begint te praten. Er komt een eindeloze woordbrij uit haar mond waar ik kop noch staart kan aan krijgen. De woorden rijgen zich aaneen tot een stroom waaruit ik alleen “internet” uit kan opvissen. Ik begrijp ook dat ze me toont waar op de factuur haar naam en telefoonnummer staat. Uiteindelijk, zeg ik, “okay”. Al begrijp ik er niets van. Ze rijdt weg in het donker. Wat later wil ik TV kijken en merk ik dat ik geen internet heb. De puzzelstukjes vallen op hun plek. Dat was waarover ze had! Ze vertelde me wellicht wat ik moest doen als ik afgesneden zou zijn. Verdorie.

Wat vervelend. Ik neem er de factuur weer bij en tel ten minste 4 telefoonnummers. Uiteindelijk krijg ik iemand aan de lijn die een beetje Engels praat. Ze vraagt me mijn abonneenummer, of dat is wat ik aanneem, want dat is toch wat zulke diensten het eerst vragen. Er staan op de factuur ten minste 6 getallenreeksen die het gevraagde nummer kunnen zijn. Zucht. Met wat extra hulp van mijn huisbazin, raakt het gelukkig snel opgelost. Maar ik besef weer eens hoe verloren een mens zich kan voelen als je niet alles begrijpt. Voor mij hier, maar net zo goed voor alle nieuwkomers in Europa.