Terug

Foto: LdL

Het is nog geen acht uur en mijn witte huurauto zoeft over de zo goed als lege N1. Over 356 km moet ik linksaf slaan, zegt de gps. Dat is wellicht alleen in Zuid-Afrika mogelijk. Ik heb bijna twee jaar niet met de auto gereden en al zeker niet links. Maar het gaat toch vanzelf. De weg is als een zwart lint in de eindeloze graslanden. Het is winter en dus droog.
Het gras is grijs, dan weer lichtbruin en geel, soms zelfs rozig. Het landschap is vlak en behalve hier en daar een paar stevige runderen, leeg. Straks rij ik de Vaal over en komen er wat randjies en koppies, tafelbergen ook. Voor de rest is er alleen de staalblauwe hemel.
Geen weelderige begroeiing, geen overweldigend en bijna fluorescerend groen van rijstvelden, geen glinsterende rivieren, waterbuffels en gebergte. Geen chaos op de weg van tientallen voertuigen en motorfietsen die met getoeter hun al dan niet rechtmatige plek in het verkeer opeisen. Geen marktjes en aaneenschakeling van restaurantjes en winkeltjes langs de weg.
Al na een half uur in de auto voelt mijn vel uitgedroogd en mijn lippen staan op barsten. Bij het openen van de auto voelde ik al meteen de statische elektriciteit.
Het is okee.

Er glijdt een glimlach over mijn gezicht als ik denk aan de man die vanochtend bij de paspoortcontrole de pas aangekomen reizigers naar het juiste loket stuurde. Ik hoorde al van ver hoe hij iedereen groette. Ik zag een paar Aziaten beduusd kijken. Zoveel enthoesiasme zo vroeg in de ochtend, in een serieuze job dan nog. Toen ik hem antwoordde in seSotho, riep hij “you speak my language!”. Het maakte ons allebei blij.

Ik voel me welkom. Ik ben terug.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Groen

Afbeelding
  Zicht op het centrum en de haven van Durban bij zonsopkomst For the English version, click here . Ik zit in de warme gloed van de zonnestralen die door een oranje parasol gebroken worden. Voor me een glas water. Ik wacht op mijn lasagne. Achter me het geroezemoes van een druk restaurant, half binnen, half buiten op het terras en voetpad. Aan de overkant blinkt het gras felgroen in de zon. Hier en daar de donkere schaduw van gigantische bomen. Dit is Durban. De stad die ik nu al een week aan het doorkruisen ben op zoek naar een geschikte woning. Ik besef dat wat ik tot dusver zag, maar een stukje is van deze gigantische stad, een zorgvuldig geselecteerd stukje, waar het voor me veilig is me rond te bewegen. Maar wat een plek is dit. Hoe anders dan Kigali. Minder goed georganiseerd, minder schoon, minder veilig, zeker. Maar ook veel minder steriel, veel bruisender en diverser. Het is fijn om weer in een plek te zijn waar enthousiast gegroet wordt op straat of in de winkel, waar de open
Meer lezen

Binnendringer

Afbeelding
  For the English version, click here . Zaterdagmiddag. Ik kom net thuis van de groenten en fruitwinkel. Twee zware boodschappentassen staan op mijn scooter vastgebonden. Ik maak de rekkers los en sleur ze een voor een naar de voordeur. Ik maak die open met de sleutel en schop mijn schoenen uit. Oef, nu de tassen naar de keuken dragen. Ik loop door de living en zie dat Staf de Giraf is omgevallen. Staf is een Zuid-Afrikaanse giraf gemaakt van ijzerdraad en kralen. Er staan er zo drie op een rij. Staf is de kleinste en soms een beetje labiel. Hij valt wel eens om als ik ertegen bots. Mijn brein registreert het terwijl ik er voorbij loop. Staf ligt op de vloer. Maar hij lag niet op de vloer toen ik vertrok. Botste ik tegen hem toen ik op weg was naar buiten? Ik stap verder naar de keuken. Daar liggen twee voorwerpen op de vloer. Het eerste is een schaaltje gif tegen kakkerlakken dat anders netjes onder een rek is geschoven. Het ligt nu een meter van die plaats. Er ligt ook een gehaakt on
Meer lezen

Bubbeltjesplastic

Afbeelding
  For the English version, click here . Ik sta met de kandelaar die mijn metekind boetseerde en glazuurde in mijn handen. Ik reik achter me in een doos vol inpakmateriaal. Een stuk zijdepapier, dan bubbeltjesplastic. Ziezo, die gaat mijn hutkoffer in. Veilig, voor een verre reis. Het is weer zover. Ik pak mijn huis in. Naarmate meubels verdwenen en gordijnen afgehaald werden, leek het trouwens steeds minder mijn huis. De tuin vertoont nu al tekenen van verwaarlozing. Ik verhuis. Alweer. Met de kopjes, borden, manden en boeken, pak ik ook mijn leven in Rwanda in. Ik zie de dichtbevolkte heuvels, de rijst in de valleien, de zwart-witte boordstenen aan de rand van elke weg, de kinderen die achter me aan hollen als ik ze met de fiets passeer terwijl ze luidkeels “mzungu” schreeuwen. Ik mijmer over de bewogen jaren die ik hier doorbracht: van COVID tijden, over bezuinigingen en andere uitdagingen. Ik denk aan de veerkracht en wil van de mensen waarmee ik werk, aan hoe we samen aan de
Meer lezen