Terug

Foto: LdL

Het is nog geen acht uur en mijn witte huurauto zoeft over de zo goed als lege N1. Over 356 km moet ik linksaf slaan, zegt de gps. Dat is wellicht alleen in Zuid-Afrika mogelijk. Ik heb bijna twee jaar niet met de auto gereden en al zeker niet links. Maar het gaat toch vanzelf. De weg is als een zwart lint in de eindeloze graslanden. Het is winter en dus droog.

Het gras is grijs, dan weer lichtbruin en geel, soms zelfs rozig. Het landschap is vlak en behalve hier en daar een paar stevige runderen, leeg. Straks rij ik de Vaal over en komen er wat randjies en koppies, tafelbergen ook. Voor de rest is er alleen de staalblauwe hemel.

Geen weelderige begroeiing, geen overweldigend en bijna fluorescerend groen van rijstvelden, geen glinsterende rivieren, waterbuffels en gebergte. Geen chaos op de weg van tientallen voertuigen en motorfietsen die met getoeter hun al dan niet rechtmatige plek in het verkeer opeisen. Geen marktjes en aaneenschakeling van restaurantjes en winkeltjes langs de weg.

Al na een half uur in de auto voelt mijn vel uitgedroogd en mijn lippen staan op barsten. Bij het openen van de auto voelde ik al meteen de statische elektriciteit.

Het is okee.

Er glijdt een glimlach over mijn gezicht als ik denk aan de man die vanochtend bij de paspoortcontrole de pas aangekomen reizigers naar het juiste loket stuurde. Ik hoorde al van ver hoe hij iedereen groette. Ik zag een paar Aziaten beduusd kijken. Zoveel enthoesiasme zo vroeg in de ochtend, in een serieuze job dan nog. Toen ik hem antwoordde in seSotho, riep hij “you speak my language!”. Het maakte ons allebei blij.

Ik voel me welkom. Ik ben terug.