De brug over de Han Rivier

Een paar weken geleden zijn we verhuisd. Het huis waarin ons kantoor was, werd te klein voor het groeiende team. Maar er was nog een reden. De eigenaar had ons laten weten dat het contract niet onder dezelfde voorwaarden zou verlengd worden. Vastgoedprijzen in Da Nang zitten in de lift. De waarde van grond neem elke dag toe, niet plus maar maal, wel te verstaan. Aangezien ons kantoor vlak bij de zee zit, was er dus geen ontkomen aan. Wij moesten iets betaalbaars zoeken.

En dat vonden we. Aan de overkant van de rivier, verder van de zee. In een nieuwe verkaveling.

Ik kan nu dus niet meer te voet naar het werk. Ik rijd op mijn scooter of met de fiets. Het is best een aangename tocht, al moet ik langs een drukke weg met veel containertransport op weg naar de haven van Da Nang.

Ik rijd door de kleine steegjes vlak bij mijn huis. ’s Ochtends zit het voetpad vol. Overal zijn er stalletjes waar mensen pho, het typische Vietnamese ontbijt, eten of koffie drinken. Op mijn weg terug is hier niets meer van te zien. De tafeltjes en stoelen zijn netjes onder een parasol of zeil opgestapeld.

Dan stort ik me echt in het verkeersgewoel. Op de grote weg kom ik in een massa motorfietsen terecht. Ik rijd over de Han rivier, pal naar het westen. De rivier loopt noord-zuid en snijdt de kuststrook af van het vasteland. Terwijl links van mij honderden motorfietsen en auto’s voorbijzoeven, dobbert rechts van mij een klein vissersbootje op het ritme van de rivier. Ik zie de visser een net binnenhalen.

Het is een rit vol contrasten. De visser in zijn houten bootje, een typische conische hoed op zijn hoofd tegen de steeds sterker wordende zon. In de achtergrond het reuzenrad van Sun World en de skyline van Da Nang, met onder andere het administratief gebouw van Da Nang, ook wel de mega-zetpil genoemd. Daarachter tekenen de bergen donker af.

Ik rijd voorbij een supermarkt en mall die vooral bij Koreanen populair is -maar daar is het nu nog te vroeg voor-, sla af en rijd even langs de rivier. Op de oever grazen waterbuffels. In de bomen zitten krekels hun oorverdovende lawaai te produceren. De nieuwe verkaveling is nog maar voor een stuk bebouwd. Maar die straten hebben al meteen de typische Vietnamese mix van huizen, winkeltjes en stalletjes die ontbijt, koffie of suikerrietsap verkopen. Je kan nauwelijks zien dat deze wijk nieuw is.

Een reis door verschillende werelden, gewoon onderweg naar het werk.