Vrouw Holle in Bai Xep

Herinner je je nog het sprookje over Vrouw Holle? Een meisje zat te spinnen bij een waterput. Ze prikte zich aan de naald. Ze wou het bloed van de spoel wassen, maar viel daarbij in de put en kwam zou bij Vrouw Holle terecht. Ik weet waar die waterput staat.

Ik ben in Bai Xep, een klein vissersdorpje net ten zuiden van Quy Nhon, in centraal Vietnam. Het is zo klein en de straten zo smal, dat er geen auto in kan. Je stapt de steile helling van de weg af, recht het dorp in. Het is een schiereiland, met aan de ene kant de vissershaven en de andere kant het strand. En daartussen ligt het dorpje. En de waterput.

Hier geen waterleidingen zoals wij die kennen. Op de rand van de waterput zitten tientallen pompen gemonteerd. Die zijn verbonden met pijpen en slangen die elk naar een ander huis leiden. Het lijkt inderdaad alsof ik een andere werkelijkheid ben ingestapt.

Op zoek naar een waterval, steek ik de grote weg weer over en volg een smal en steil weggetje. Het pad voert de bergflank op. Ik stap voorbij plantages van citroengras en eucalyptus, jackfruit en pomelo. Het is drukkend heet. Ik hoor de donder rommelen in de verte en de onweerswolken kolken over de bergkam. Uiteindelijk kom ik bij een klein hutje. Niet vrouw Holle maar een vriendelijk stel wijst me de weg. Ik moet aan de andere kant van de vallei zijn. Uiteindelijk vind ik de waterval. Maar het is een ontgoocheling wegens te weinig water en te veel graffiti op de rotsen. Dan maar naar de zee.

Een visser is bereid me met wat andere passagiers naar een van de eilandjes die voor de kust liggen te brengen. Maar eerst moeten we bij zijn boot geraken. We stappen in wat op een supergrote fruitmand lijkt. Zo rond dat hij onbestuurbaar zou moeten zijn, maar niets is minder waar. De visser brengt ons in het ronde mandje met een peddel naar de boot. Wat later staan we aan een kleine baai met hagelwit zand, grote rotsen, kristalhelder water en een strand vol plastiekafval en kapotte slippers. Al zwemmend in de baai, zien we door onze zwembrilletjes een kleurrijke wereld vol visjes.

Elke dag ondergaat het strand van Bai Xep bij zonsondergang een transformatie. Er worden stoelen en teiltjes, tafels en verlengdraden aangedragen. Wat later verschijnen er verschillende restaurantjes. In teiltjes ligt de vangst van de dag, levend. Het water wordt voorzien van zuurstof. Boven de tafels hangen een paar lampen. Mijn bestelling wordt doorgebeld naar de kok en even later door een van de kinderen van de eigenares voor me neergezet.

Het is een wondere wereld daar bij de put van Bai Xep.