Het leven zoals het is in Quang Nam

Ik zit op de trap van mijn hut. Een hut met een dak van palmbladeren. De muren zijn gevlochten palmbladeren. Op het bed ligt een dekbed gemaakt van prachtig handgeweven materiaal.

We bevinden ons op drie uur rijden van Da Nang, in de provincie Quang Nam. Een smal weggetje bracht ons steeds dieper de bergen in. Beboste bergflanken, valleien met rijstvelden, koffie en theeplantages. Alles is overweldigend groen. We zien hier en daar een waterval tegen de berghelling. De rivier weeft zich als een zilveren lint door de vallei.

We worden aan de kant van de weg afgezet. Via een smalle metalen hangbrug steken we de rivier over. We staan meteen op het dorpsplein. We logeren in een dorp van de Katu. De Katu of Co Tu zoals ze in Vietnam genoemd worden, vormen een etnische minderheid in centraal Vietnam en Laos. Het is een groep van zo een 80000 mensen met een eigen taal, religie, cultuur en gewoontes.

Onder mijn hut, die op palen staat, scharrelen kippen rond. Aan de overkant van het plein staat het gemeenschapshuis. Het is een grote hut opgetrokken in hout en palmbladeren. Het huis staat op palen. De dwarslatten zijn versierd met afbeeldingen van draken. Binnen staat een soort totempaal. Buiten op het plein trouwens ook. Die speelt een belangrijke rol in de rituele slachting van de buffel en het dansen tijdens het festival.

Ik zit op de trap van mijn hut; het dorpsleven speelt zich voor me af.

Aan het geratel van de brug, horen we wanneer een motorfiets het dorp inrijdt. De school is uit en we zien kinderen naar huis stappen. Twee jongens ontrafelen een aan flarden gescheurd visnet. Wat later staan ze tot hun knieën in het water, te vissen. De natte lange broek wordt vlug in de rugzak gepropt.

Af en toe stappen mannen en vrouwen voorbij met op hun rug een bos gras. Het is als vlas in bundels gebonden. De pluimen wuiven boven hun hoofd uit. De bundels worden tot aan de overkant van de rivier gebracht. Deze grasachtige wordt gebruikt om bezems van te maken. Dit is het oogstseizoen. De plant heeft nu precies de juiste lengte en flexibiliteit. Vanavond komt een vrachtwagen de oogst ophalen. Als ze geluk hebben krijgen de boeren er $3 per kilogram voor.

Er lopen heel wat honden in het dorp. Die worden bij feestelijke gelegenheden geslacht. Maar eerst ruilen buren hun honden met elkaar, omdat het toch moeilijk is een dier dat je huisdier was te doden.

Het is een arme gemeenschap. Wij logeren hier. Het is een beetje dubbel. Onze gastvrouw Viêt vertelt en organiseert, ze doet dat goed en met respect. We voelen ons nooit opgelaten. Dit soort toerisme lijkt ethisch en het genereert inkomsten voor het dorp.

Het uur van het magische licht is aangebroken. Een kleuter trekt een fietsje aan een touw vooruit. Er is geen ketting meer aan de fiets, maar het is een populair stuk speelgoed dat door alle kinderen in het dorp wordt gedeeld. Aan de overkant van de rivier horen we de luidsprekers op volle kracht karaokemuziek uitspuwen. Een meisje huppelt met een boodschap in haar hand voorbij. Wat grotere jongens beginnen te voetballen. Het zweet loopt over hun rug. De keeper draagt een paar versleten wollen handschoenen.

Het is tijd om te gaan proeven van lokale gerechten, zoals de in bamboestokken gestoomde kleefrijst. De krekels beginnen zich te roeren. Het is nu volledig donker. Het leven op het dorpsplein valt stil.