En toen werd het stil

Vandaag spelen de Springbokken de halve finale van de wereldbeker Rugby tegen Nieuw Zeeland. De Springbokken zijn het nationale rugbyteam van Zuid-Afrika. Vandaag zie je overal mensen met een spingbokshirt.

De Springbokken hebben na hun verlies tegen Japan een foutloos parcours afgelegd in deze wereldbeker. De verwachtingen zijn hoog gespannen. Maar Nieuw Zeeland is natuurlijk Nieuw Zeeland, een meer dan geduchte tegenstander.

Even voor vijf ga ik joggen. Een aantal mensen haasten zich nog naar vrienden waar de match gezamenlijk zal bekeken worden. Er wordt tot twee keer toe uit een auto naar me geschreeuwd dat ik niet moet joggen, maar naar de match moet gaan kijken. En dan zijn de straten totaal uitgestorven.

Wat later zitten we met vrienden in de tuin. Met een glas ijskoude wijn en kipbrochetjes op de braaier (barbecue). Dankzij de open ramen van de buren en hun enthusiasme en geschreeuwde commentaren, kunnen we de match volgen. Het is spannend, maar de Bokken houden stand. Dat verandert echter in de tweede helft en het wordt steeds stiller bij de buren. De Springbokken verliezen uiteindelijk met 18-20 van de All blacks.

Zuid-Afrika hoopte net zoals in 1995 en 2007 met de wereldbeker naar huis te komen. Nu kunnen ze enkel nog brons halen. Emoties lopen hier hoog op bij sport, de euforie bij winst, de depressie bij verlies. De stilte die nu over dit land neerdaalt, is oorverdovend.

Uit het niets steekt er een storm op. De wind waait takken van de bomen en zand door het hele huis. En dan begint het te regenen. Hopelijk kan het langverwachte hemelvocht deze natie troosten.