Drukke Witte Donderdag



Witte donderdag. Morgen is het Goede Vrijdag. Dat is hier een vrije dag. Misschien wel de belangrijkste feestdag van het land. Op Goede Vrijdag is alles dicht: musea, winkels, … Het land staat even totaal stil.
Het paasweekend is een echt familieweekend. Mensen reizen kriskras door het land om bij familie op bezoek te gaan. Daar komt nog eens bij dat de Zion Christian Church tijdens dit weekend een massabijeenkomst heeft in de provincie Limpopo. Tot 4 miljoen mensen trekken op bedevaart.
De wegen zitten dus vol en volgende week dinsdag zullen de trieste statistieken bekendgemaakt worden: hoeveel aanrijdingen waren er, hoeveel verkeersdoden vielen er, hoeveel gewonden zijn er? De dodentol van dit weekend ligt hoger dan in andere weekends. Dat komt niet alleen doordat er veel mensen onderweg zijn, maar ook omdat er excessief gedronken wordt. Klinieken en eerste hulpposten worden vanaf zaterdag overspoeld met mensen met alcoholintoxicatie en slachtoffers van vechtpartijen, mensen met kneuzingen, messteken en breuken.
Maar eerst is er dus Goede Vrijdag. Deze dag is hier belangrijker dan Pasen. Op Pasen zijn de winkels open, maar niet op Goede Vrijdag. Het lijkt wel of dit land meer houdt van het lijden dan van de verrijzenis. Zou dat de invloed van het Calvinisme kunnen zijn?
En op Witte Donderdag moet dit alles dus voorbereid worden. In de supermarkten kan je op de koppen lopen. Maar alle andere zaken en kantoren gaan vroeger dicht. Ik vind dit nog steeds een raar gebruik. Het lange weekend begint op 3 april, maar op 2 april wordt als het waren een “light” vrije dag genomen. Mensen die voor de overheid werken krijgen meestal op donderdag te horen dat ze om 10:00 naar huis mogen. En dat moet je hen geen twee keer zeggen. Zo ging het ook vandaag in het gebouw waar VVOB haar kantoren heeft. Na 10:00 werd het muisstil.
Of toch niet. De bewakers van het gebouw begonnen toen psalmen en gospels te zingen en te dansen. En dat hielden ze vol tot wij na acht uur werken ook de deur achter ons dichttrokken.
Er werd hier vandaag niet alleen voor onze fysieke maar ook voor onze spirituele veiligheid gezorgd.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Groen

Afbeelding
  Zicht op het centrum en de haven van Durban bij zonsopkomst For the English version, click here . Ik zit in de warme gloed van de zonnestralen die door een oranje parasol gebroken worden. Voor me een glas water. Ik wacht op mijn lasagne. Achter me het geroezemoes van een druk restaurant, half binnen, half buiten op het terras en voetpad. Aan de overkant blinkt het gras felgroen in de zon. Hier en daar de donkere schaduw van gigantische bomen. Dit is Durban. De stad die ik nu al een week aan het doorkruisen ben op zoek naar een geschikte woning. Ik besef dat wat ik tot dusver zag, maar een stukje is van deze gigantische stad, een zorgvuldig geselecteerd stukje, waar het voor me veilig is me rond te bewegen. Maar wat een plek is dit. Hoe anders dan Kigali. Minder goed georganiseerd, minder schoon, minder veilig, zeker. Maar ook veel minder steriel, veel bruisender en diverser. Het is fijn om weer in een plek te zijn waar enthousiast gegroet wordt op straat of in de winkel, waar de open
Meer lezen

Binnendringer

Afbeelding
  For the English version, click here . Zaterdagmiddag. Ik kom net thuis van de groenten en fruitwinkel. Twee zware boodschappentassen staan op mijn scooter vastgebonden. Ik maak de rekkers los en sleur ze een voor een naar de voordeur. Ik maak die open met de sleutel en schop mijn schoenen uit. Oef, nu de tassen naar de keuken dragen. Ik loop door de living en zie dat Staf de Giraf is omgevallen. Staf is een Zuid-Afrikaanse giraf gemaakt van ijzerdraad en kralen. Er staan er zo drie op een rij. Staf is de kleinste en soms een beetje labiel. Hij valt wel eens om als ik ertegen bots. Mijn brein registreert het terwijl ik er voorbij loop. Staf ligt op de vloer. Maar hij lag niet op de vloer toen ik vertrok. Botste ik tegen hem toen ik op weg was naar buiten? Ik stap verder naar de keuken. Daar liggen twee voorwerpen op de vloer. Het eerste is een schaaltje gif tegen kakkerlakken dat anders netjes onder een rek is geschoven. Het ligt nu een meter van die plaats. Er ligt ook een gehaakt on
Meer lezen

Bubbeltjesplastic

Afbeelding
  For the English version, click here . Ik sta met de kandelaar die mijn metekind boetseerde en glazuurde in mijn handen. Ik reik achter me in een doos vol inpakmateriaal. Een stuk zijdepapier, dan bubbeltjesplastic. Ziezo, die gaat mijn hutkoffer in. Veilig, voor een verre reis. Het is weer zover. Ik pak mijn huis in. Naarmate meubels verdwenen en gordijnen afgehaald werden, leek het trouwens steeds minder mijn huis. De tuin vertoont nu al tekenen van verwaarlozing. Ik verhuis. Alweer. Met de kopjes, borden, manden en boeken, pak ik ook mijn leven in Rwanda in. Ik zie de dichtbevolkte heuvels, de rijst in de valleien, de zwart-witte boordstenen aan de rand van elke weg, de kinderen die achter me aan hollen als ik ze met de fiets passeer terwijl ze luidkeels “mzungu” schreeuwen. Ik mijmer over de bewogen jaren die ik hier doorbracht: van COVID tijden, over bezuinigingen en andere uitdagingen. Ik denk aan de veerkracht en wil van de mensen waarmee ik werk, aan hoe we samen aan de
Meer lezen