Zwarte kat

Het is half tien ’s avonds en ik spring aan mijn tuinhek van mijn fiets. Ik was bij vrienden uitgenodigd op een braai (barbecue). Het was een leuke avond. Er werd natuurlijk rugby gekeken en de Cheetahs, het rugbyteam van de Vrijstaat, wonnen alweer. Feest! Mijn vrienden wonen in dezelfde straat als ik en dus durf ik het aan om ’s avonds in het donker terug naar huis te fietsen. Voor- en achterlicht, helm en reflectoren en een reflecterend hesje zorgen voor mijn zichtbaarheid. Doordat hun huis maar 900m van het mijne is en hogerop ligt, ben ik in een paar minuten thuis.

Ik spring dus van mijn fiets, nog lichtjes hijgend en nagenietend van dit korte tochtje ‘vrijheid’ in een land waar veiligeheid zo een probleem is. “Het is laat. Waarom fiets je nu nog?” vraagt Thato, het meisje dat naast me woont. Ze staat met een paar vrienden buiten haar hek, naast het mijne. Ze bekijkt mijn uitusting en kijkt me onbegrijpend aan. Een fiets in Zuid-Afrika is alleen voor arme mensen een transportmiddel. Veel mensen fietsen als sport, in van die blinkende fietspakjes. Ik krijg vaak rare blikken als ik aan de supermarkt mijn fietstassen op mijn citybike klik en de Delhaize tas waar WC papier of een komkommer uitpuilt er nog bovenop vastmaak. Maar om in het donker te fietsen is helemaal te gek. De drie kijken vol verbazing hoe ik mijn fietstas losmaak, mijn helm afzet, de lichten uitzet en de fiets de garage inrij.

Ik sluit de deur, kijk hen aan en plots besef ik dat hier iets niet klopt. “Waarom staan jullie hier buiten jullie hek?” vraag ik haar. De huizen in dit complex hebben allemaal een klein tuintje, met een muur er omheen. Wat staan deze drie hier te doen? Waarom zitten ze niet binnen? Waarom staan ze niet in hun tuin als ze nood hebben aan een frisse neus? Een meisje van ongeveer 17 is alleen gehuld in een badhanddoek. Het is fris, ze moet het koud hebben. “Er is een zwarte kat”, zegt Thato. Ja, ze hebben het huis en de tuin ontruimd omdat er een zwarte kat op het erf liep. Nu wachten ze buiten tot de kust veilig is.

En zo staan we daar, buren, aan ons hekje, en we verbazen ons allebei over elkaars gewoontes.