Wegpiraat

Ik heb een afspraak met meneer Mahala (*), de tweede in rang van een grote onderwijsvakbond. Ik parkeer mijn auto een paar straten verderop. Het kantoor zit in Charlotte Maxeke Street, downtown Bloemfontein. Het is er druk en vol. Charlotte Mexeke Street is onvindbaar op Google Maps en GPS. Want het is het resultaat van de laatste naamveranderingsronde van het ANC stadsbestuur. Ik ben niet zeker wat er fout was met het vroegere Maitland Street, maar Charlotte Maxeke leefde begin vorige eeuw en was een vroege militant tegen pasjeswetten.

Het is zonnig en koel. Het onweer van de vorige nacht waste het stof en de hitte weg. Het voetpad zit vol straatventers die snoepgoed en rommel verkopen. Het kantoor van de vakbond zit boven een stoffenwinkel, uitgebaat door een Indiër. Meneer Mahala is er niet. Hij moest plots naar een andere vergadering en vergat me waarschijnlijk, zegt de secretaresse. Maar gelukkig maakt de grote baas even tijd vrij. Het is een constructief gesprek.

Een goed uur later loop ik weer over het drukke voetpad. Een man drukt me een folder in de hand. Een of andere kruidendokter belooft kruidenmengsels die zorgen voor herstelde liefde, een nieuwe job, een verdubbeld inkomen en penisverlenging. Succes verzekerd.

Ik stap door President Brand Straat. Aan beide kanten staan prachtige zandstenen gebouwen. Bloemfontein is de gerechtelijke hoofdstad van Zuid-Afrika en veel van deze statige gebouwen zijn gerechtshoven. Aan het kruispunt wacht ik op groen om over te steken. Ongeveer halverwege merk ik een bakkie (=pickup) op die in President Brand wil inslaan. De bestuurder ziet me oversteken, we hebben oogcontact. Maar hij vertraagt niet en komt recht op me af. Ik spring achteruit, want anders word ik opgeschept, en kijk de wagen na. De mannen die in de laadbak zitten, bulderen van het lachen. Op trillende benen stap ik verder, terwijl ik hard mijn best doe niet te denken dat deze aanslag met mijn huidskleur heeft te maken.

(*) Niet zijn echte naam.