Elisabeth street

Foto: https://www.alamy.com/stock-photo-elizabeth-street-bloemfontein-free-state-province-republic-of-south-138322137.html

Donderdag moest ik in het Free State Provincial building zijn. Ik had er een afspraak met de Vrijstaatse Minister van Onderwijs. Het gebouw heette vroeger CR Swart gebou en eigenlijk noemt iedereen het nog steeds zo. Het torent met zijn 26 verdiepingen hoog boven Bloemfontein uit. Ik heb van 2001 tot 2004 in dit gebouw een kantoortje gehad, maar was er sinds die tijd niet meer geweest.

Ik parkeerde mijn auto in een zijstraat en stapte het laatste eind.

Vroeger was Elisabeth Street een smalle, maar drukke straat. Aan weerszijden een voetpad dat een gevaar was voor iedereen die niet goed te been was. De straat was een beetje verloederd. Aan weerszijden waren er parkeerplaatsen die door een paar parkeerwachters werden “uitgebaat”. Het werkt zo: je parkeert, geeft het geld voor de parkeermeter aan de parkeerwachter. Als een beambte komt kijken of je geld in de automaat hebt gestoken, steekt de parkeerwachter het geld in de automaat. Indien dat niet gebeurt, is het geld voor de parkeerwachter. En intussen zorgt de wachter ervoor dat er niet wordt ingebroken in je auto. De kans is groot dat zij ook de schuldigen zijn als er toch wordt ingebroken in je auto, zeker als je eerst aangaf dat je hun diensten niet nodig hebt.

Op een avond 9 jaar geleden parkeerde ik ooit eens mijn auto op mijn officiële werkparkeerplek, maar lette er niet op dat er die avond geen wachters waren. En ja, ik had prijs. Een ruitje was verbrijzeld. Wellicht verstoorden een vriendin en ik de activiteiten van de inbreker toen we nogal luidruchtig naar de auto terugliepen na een avondje ballet in het nabijgelegen Sand du Plessis theater. Mijn auto stond geparkeerd in de schaduw van een gebouw dat het spookhuis werd genoemd. Je zou voor minder gaan griezelen.

Maar we zijn zoveel jaar later. In tussentijd was er de wereldbeker 2010. Die bracht niet alleen vuvuzela’s maar ook een facelift voor een aantal Zuid-Afrikaanse steden. Of toch voor een deel van die steden, voornamelijk alles wat tusen de luchthaven en het stadion lag. Elisabeth Street ligt vlak bij het stadion. Het is nu een eenrichtingstraat. Het voetpad is erg breed en mooi. Het is afgezet met grote betonnen bollen die beschilderd zijn met de

vlaggen van alle deelnemende landen. Er loopt hier erg veel volk; het is ook wel aangenaam zo in het winterzonnetje.

Plots valt mijn blik op het spookhuis. Er staat een afsluiting omheen. In deze oude, statige villa waren vroeger kantoren van het onderwijsdepartement gehuisvest. Niet meer dus. En dan zie ik waarom: het gebouw is afgebrand. Of liever, de daken zijn afgebrand. De wit beschilderde muren staan nog overeind. De schoorstenen torenen er bovenuit. Ik verbeeld me dat de spoken het rijk nu voor zich alleen hebben. Hoewel het in de zon lekker warm is, loopt er een rilling over mijn rug.