Pionnen in de wachtrij

 

Vandaag staat behalve verder naar een woning zoeken, ook MoMo op mijn te doen lijstje. MoMo staat voor mobile money. Het is een systeem waarbij je geld laadt op je simkaart en daarmee kan betalen. Je hoeft er niet eens een smart phone voor te hebben. Slim is het wel. In elke winkel, hoe klein ook, staat de MoMo code duidelijk aangegeven. Maar dat moet dus geactiveerd worden en het activeren gaat niet op afstand. Je moet ervoor naar een kantoor van de provider, MTN.

Vorige week was ik al bij een MTN kantoor om een simkaart te kopen en registreren. Daar stond ik toen twee uur in de rij. Wat een contrast met de efficiëntie van de aankomst in Rwanda zelf 10 dagen geleden. Passenger locator form check, visum en paspoort controle, PCR test, het liep allemaal uiterst gesmeerd. En de resultaten van de test waren al binnen een paar uren beschikbaar.

Dit keer ben ik voorbereid: ik heb een boek mee. Bovendien probeer ik een ander MTN kantoor. Misschien gaat het hier vlotter?

Op de stoep voor het gebouw zijn grote gele bollen geschilderd. Elk met een nummer. Links voor de ingang nummer 1 tot en met 8, rechts 9 tot en met 16. Op elke bol aan de linkerkant staat iemand. Ik ben nummer 11. Het lijkt wel een gezelschapsspel. Het is niet een dobbelsteen die de pionnen doet verschuiven, maar een nauwelijks waarneembaar knikje, eerder het opheffen van de wenkbrauwen, van de bewaker. Een stap recht vooruit. Een stap naar links. Een stap schuin rechts. Het veld oversteken en bij de andere helft aansluiten. Het werkt perfect. Afstand blijft bewaard en de volgorde gerespecteerd.

Mijn voeten volgen het patroon, en ik hoor het geroezemoes van het commerciële hart van Remera, maar mijn hoofd zit in mijn boek, in het rurale Astene van de 19^de eeuw. En zo stap Guust Lareu met me mee, van bol tot bol, tot ik binnen mag, door een metaaldetector (niet mijn rugzak) en na een temperatuurcheck. Vijf minuten later is het allemaal geregeld. Nu nog uitvissen hoe het werkt.