Da Nang likt zijn wonden

Centraal Vietnam ligt al anderhalve maand in de vuurlinie. Eerst was er Noul, die bakken vol regen bracht. Toen was er een hele week met bakken vol regen. Daarna kwamen tropische stormen Linfa, Nangka en tyfoon Saudel over de vloer, met nog meer regen. Overal overstromingen, mensen die have en goed kwijt zijn geraakt. Regio’s die afgesloten zijn van de buitenwereld. Modder. Schimmel.

En toen moest tyfoon Molave nog passeren.

Molave wordt hier in Vietnam vergeleken met Damrey, de storm die in 2017 -toen ik hier net was aangekomen- dood en vernieling bracht. Het zijn beide van de zwaarste stormen in 20 jaar.

Molave was eerst een tropische storm, die boven de Filippijnen aansterkte tot een verwoestende tyfoon. Terug boven de zee, zwakte hij af om dan de dag voor hij Vietnam zou bereiken uit te groeien tot een categorie 3 tyfoon. Via een gespecialiseerde website, kan je al de ontwikkeling en het traject van zo een storm opvolgen. Dat is interessant, maar ook wel angstaanjagend.

Dat Molave een gemeen beest zou zijn, had de overheid ook door. Een dag voor de aankomst boven land, vaardigde Da Nang een instructie uit. Om 8u ’s avonds zou de avondklok ingaan. Niemand mocht nog op straat. Alle vluchten zouden geannuleerd worden. Mensen die op 100m van de zee woonden werden geëvacueerd. Scholen werden gesloten. Woensdag 28 oktober werd uitgeroepen tot een verlofdag zodat niemand zich zou moeten verplaatsen en iedereen kon focussen op veilig zijn en blijven.

Ik vertrok dinsdag uit Da Nang met een van de laatste vluchten voor het luchtruim werd gesloten op weg naar een training. Ik had alles wat los zat buiten verwijderd. Mijn vensters afgeplakt. Meubels naar boven gedragen. Onderweg naar de luchthaven zag ik arbeiders van de gemeente nog volop takken snoeien. Grote raampartijen van de hotels op de zeedijk werden dichtgespijkerd. Mensen waren deuren aan het barricaderen en golfplaten daken aan het verzwaren met wat ze maar konden vinden, isomobakken vol water, zandzakken, noem maar op.

Ik was er niet, de dag van de storm, en volgde de berichtgeving op veilige afstand. Molave was Centraal Vietnam niet genadig. Het was de zoveelste mokerslag voor deze al zwaar geplaagde regio. Vooral Quang Ngai en Quang Nam provincies -waar wij met VVOB mee samenwerken-, kregen het zwaar te verduren. Schepen zonken. De kust kreeg huizenhoge golven over zich heen. Er werden windsnelheden van 176km/u gemeten. Daken van huizen en scholen werden weggeblazen. Op sommige plaatsen viel er meer dan 400mm neerslag op 24 u. Dat veroorzaakte aardverschuivingen en modderstromen waarin een heel aantal doden vielen. Vietnam betreurt 35 doden, 134 gewonden en er zijn nog steeds mensen vermist.

Drie dagen na de storm kwam ik terug in een stad die zijn wonden likte. Grote reclameborden lagen omgewaaid, bomen ontworteld, schuttingen omvergeblazen of zelfs verdwenen. Alleen al mijn kleine tuintje leek alsof er een bom in was ontploft. Stukken golfplaat waarvan ik de oorsprong niet ken. Overal versplinterd glas. Planten ontdaan van alle blaren. Opruimen maar weer.