Kleine verhalen uit een grote wereld

Van Mai Chau ben ik doorgereisd naar Pu Luong. Een deel van deze regio is een beschermd natuurgebied. Er wonen vooral mensen van de etnische minderheidsgroepen Thai, Tay en Muong. Het is een overweldigend mooi gebied, waar bergen, jungle, rijstterrassen, tuinen, rivieren en stroompjes allemaal op een steenworp van elkaar te vinden zijn. Het lijkt wel het paradijs. Ik logeer in een homestay vlak bij de Ban Hieu watervallen. Het klaterende water wiegde me gisteren in slaap. Vandaag wil ik een eind gaan stappen. Via een app kan ik het traject van de Vietnam Jungle Marathon zien. Daar wil ik vandaag stukjes van stappen. Het pad loopt steil de bergflank op. Het miezert eerst en begint steeds harder te regenen. Het is gelukkig niet koud, de regen deert me niet. Maar het pad wordt steeds gladder. Zeker als de afdaling begint, lijken mijn stapschoenen eerder ijsschaatsen. Op andere plekken blijft er zoveel modder aan mijn zolen plakken dat ik op slag een stuk hoger sta. Onderweg zie ik no

Ik ben in Mai Chau, zo een 135 km van Hanoi waar ik maandag was voor werk. Even wat vakantie. Vandaag ga ik fietsen. Het plan is om een tocht te maken die het hotel normaalgezien aanbiedt als daguitstap, maar door gebrek aan toeristen nu dus niet. “Je zal het gemakkelijk vinden,” verzekeren ze me, en “ja, het is perfect doenbaar met de fiets”. Ik rijd door een gigantische vallei waar de rijst is geoogst. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe betoverend het er hier moet uitzien als de rijst jong groen of oogstrijp geel op de velden staat. De man zonder tanden Dan, plots, op weg naar het eerste dorp begint de weg te stijgen. Ik moet op de trappers staan om die rondgedraaid te krijgen. Dit stalen ros heeft geen versnellingen. Wat verder moet ik mijn remmen toetrekken om niet achteruit te bollen. Afstappen dus maar en duwen. Ik ben al snel buiten adem. Even een slok water drinken en op de kaart kijken. Uit een huis op palen, zoals ze hier allemaal zijn, komt een oude man de weg opg

Centraal Vietnam ligt al anderhalve maand in de vuurlinie. Eerst was er Noul, die bakken vol regen bracht. Toen was er een hele week met bakken vol regen. Daarna kwamen tropische stormen Linfa, Nangka en tyfoon Saudel over de vloer, met nog meer regen. Overal overstromingen, mensen die have en goed kwijt zijn geraakt. Regio’s die afgesloten zijn van de buitenwereld. Modder. Schimmel. En toen moest tyfoon Molave nog passeren. Molave wordt hier in Vietnam vergeleken met Damrey, de storm die in 2017 -toen ik hier net was aangekomen - dood en vernieling bracht. Het zijn beide van de zwaarste stormen in 20 jaar. Molave was eerst een tropische storm, die boven de Filippijnen aansterkte tot een verwoestende tyfoon. Terug boven de zee, zwakte hij af om dan de dag voor hij Vietnam zou bereiken uit te groeien tot een categorie 3 tyfoon. Via een gespecialiseerde website, kan je al de ontwikkeling en het traject van zo een storm opvolgen. Dat is interessant, maar ook wel angstaanjagend. Da