Hitte

Het is wellicht het belangrijkste nieuwsfeit van deze zomer in België. De hitte. De maximumtemperaturen, de duur van al dat warms, de droogte, de financiële impact, het effect op de gezondheid, … Elk aspect van “deze-zomer-is-wel-erg-warm-en-droog” werd intussen belicht. Of misschien toch niet?

Hitte van deze aard en duur was voor België tot een jaar of wat geleden misschien een uitzonderlijk feit, maar grote delen van de wereld hebben er jaarlijks of zelfs dagelijks mee te kampen.

Ik herinner me de hitte in Zambia die je eind augustus snel de koelere weken doet vergeten. Een hitte die langzaam opbouwt tot een ondraaglijk monster dat je lamlegt. Hoe je snakt naar die eerste stortbui van het regenseizoen die eindelijk verkoeling brengt. Dat moet eigenlijk in november gebeuren, maar de laatste jaren is ook dat schema in de war.

Ik herinner me de hitte in Zuid-Afrika. Droge, verschroeiende hitte die je levend roostert als je buitenkomt. De hitte die nog lang na het vallen van de nacht van de muren straalt. De hitte die pijn doet aan je longen. De hitte die de condens op je glas ijskoude drank in een mum van tijd doet verdampen.

Ik denk aan de hitte in Vietnam, waar ik nu woon. Vochtige hitte, die je het gevoel geeft dat iemand een vochtige doek voor je neus en mond heeft gebonden. Tropische hitte, die het zweet over je rug laat lopen als je alleen nog maar met je ogen knippert of een moeilijk vraagstuk kraakt.

Staan we er eigenlijk ooit bij stil dat grote delen van de wereld te maken hebben met hitte?

In vele regio’s zijn de mensen veel kwetsbaarder dan de gemiddelde Belg. Kinderen stappen uren om op school te geraken, vrouwen moeten kilometers ver water halen, bouwvakkers doen zwaar fysiek werk in de schroeiende zon.

Denken we in deze hete dagen eens aan hoe heet het wordt onder een golfplaten dak? Aan hoe de hitte het leven voor een jonge moeder en haar kind in een tentenkamp nog moeilijker maakt? Aan de dorst van vluchtelingen die de woestijn van Niger ingestuurd worden?