Koning Auto

“Heb jij geen auto?”, vragen mensen die me mijn inkopen op mijn fiets zien stapelen buiten de supermarkt. Er klinkt bezorgdheid en medelijden in hun stem. Dat slaat meteen om als ik hen vertel dat ik wel een auto heb, maar die bewust in het weekend probeer thuis te laten. “Wat knap”, krijg ik dan als antwoord, maar ik hoor ook een toets van “jij liever dan ik” en “wat zijn buitenlanders toch raar” in hun stem. De paar mensen die ik hier ook hun fiets als transport zie gebruiken, zijn inderdaad mensen die geen keuze hebben. Ik ben dus een exotisch geval.

De auto speelt hier een veel belangrijkere rol dan in België. Daar spelen verschillende oorzaken in mee. Het openbaar vervoer is zo goed als onbestaand en de afstanden zijn veel groter dan in Vlaanderen. Maar ook veiligheid speelt een rol. Ik woon maar drie kilometer van mijn werk af en zou makkelijk elke dag met de fiets kunnen gaan. Maar de weg ligt wat hobbelig en de automobilisten zijn niet gewoon om de weg met andere weggebruikers te delen. Tijdens de drukke momenten is dat gevaarlijk. Maar wat me het meest tegenhoudt is dat andere veiligheidsprobleem. Elke dag op hetzelfde tijdstip hetzelfde traject afleggen is vragen om problemen. Dus neen, dan fiets ik maar in het weekend.

Van zodra iemand zich een auto kan veroorloven, wordt die ook gekocht. “Mijn auto, mijn vrijheid”. Maar ook, “mijn auto, mijn statussymbool”, liefst met gepersonaliseerde nummerplaat. Je ziet hier de sjiekste auto’s voorbijsnorren. Dikke Mercedessen, Audi’s en BMW’s, Volvo’s. Niet omdat mensen hier rijker zijn dan in België, maar eerder -zo lijkt het- omdat het belangrijk is om te tonen wat je je kan veroorloven, ook al is het dan ook maar net.