Kleine verhalen uit een grote wereld

Foto WB Ik vertelde al dat we zijn verhuisd. De oude plek was te klein en werd te duur. En dus verhuisden we naar een nieuw kantoor. Het was allemaal goed geregeld. We kregen een gedetailleerde planning. Op vrijdag pakten we allemaal onze eigen spullen in. Op maandag zou de verhuisfirma alles komen opladen. Wij mochten al meteen naar het nieuwe kantoor gaan. Volgens de planning zou er om 8 uur een kleine “spirituele rite” worden gehouden voor het nieuwe kantoor. Toen ik aankwam waren de collega’s al bezig een tafeltje buiten, voor het kantoor, te zetten. Daarop werd fruit geschikt, bloemen, wierook en thee. Onze programme manager kreeg de eer om de riten te doen. Er werd hem voorgezegd wat hij moest zeggen. Dat moest niet in het Vietnamees, maar Nederlands mocht niet. Blijkbaar spreken de goden wel Engels want dat was goed. Er moest een duidelijke vermelding zijn van de datum en dan een kort afsmeken van geluk en gezondheid voor het kantoor en de medewerkers. Ik krijg moeilij

Een paar weken geleden zijn we verhuisd. Het huis waarin ons kantoor was, werd te klein voor het groeiende team. Maar er was nog een reden. De eigenaar had ons laten weten dat het contract niet onder dezelfde voorwaarden zou verlengd worden. Vastgoedprijzen in Da Nang zitten in de lift. De waarde van grond neem elke dag toe, niet plus maar maal, wel te verstaan. Aangezien ons kantoor vlak bij de zee zit, was er dus geen ontkomen aan. Wij moesten iets betaalbaars zoeken. En dat vonden we. Aan de overkant van de rivier, verder van de zee. In een nieuwe verkaveling. Ik kan nu dus niet meer te voet naar het werk. Ik rijd op mijn scooter of met de fiets. Het is best een aangename tocht, al moet ik langs een drukke weg met veel containertransport op weg naar de haven van Da Nang. Ik rijd door de kleine steegjes vlak bij mijn huis. ’s Ochtends zit het voetpad vol. Overal zijn er stalletjes waar mensen pho, het typische Vietnamese ontbijt, eten of koffie drinken. Op mijn weg