Buchara, baden in het verleden
For the English version, click here Terwijl de trein de steppe doorkruist, staar ik uit het venster en kan ik me de karavanen voorstellen die eeuwen geleden kostbaarheden en inzichten uitwisselden tussen het Oosten en het Westen. Ik ben op weg naar Buchara, een Oezbeekse stad op de zijderoute. Een oase in het midden van de steppe. Ik ben nog onder de indruk van de pracht en de geschiedenis van Samarakand, een andere stad hier in Oezbekistan. Een parel, waar Alexander de Grote al met veel lof over sprak. Het is mistig als ik in Buchara aankom. Het station is net als de andere die ik al zag in dit land een staaltje van bombastische Sovietarchitectuur. Het is nog een eind naar de stad zelf. Want toen de Russen in 1888 de Trans-Kaspische spoorlijn aanlegden was er zoveel protest van het lokale bestuur, dat het station 10km buiten de stad werd gebouwd. Het is mistig en grijs. De zandkleurige gebouwen van Buchara vormen een soort eenvormige massa, waarin de blauwe tegeltjes waarmee de inga