Dankzij Bevergem

Het is vijf uur. Buiten begint het licht te worden. Maar ik kan de slaap niet meer vatten. Niet na wat er is gebeurd. De politie is een uurtje geleden vertrokken. Na jaren in Zuid-Afrika kwam de angst vannacht voor het eerst erg dichtbij.

Geluid in de nacht

Ik kijk even hoe laat het is, lichtjes verontwaardigd dat buren al zo vroeg aan het werk zouden gaan op een zaterdagochtend. Het is immers nog donker. 2:08 geven de rode cijfers aan. Het geluid wordt duidelijker en ook mijn besef dat dit wel erg dichtbij is. In mijn badkamer, die met een tussendeur –die altijd openstaat- verbonden is met mijn slaapkamer. Help. Ik besluit om me slapende te houden en me alleen met een kreun in mijn bed om te draaien. Voorzichtig gluur ik onder mijn oogleden uit. Iemand sluipt aan de andere kant van mijn bed in de richting van de deur naar de trap. Een kaal hoofd is net zichtbaar. Gefriemel aan de deur, die per uitzondering toe is om het geluid van de draaiende wasmachine beneden te dempen. Van zodra de deur toe is, spring ik uit mijn bed. Ik zie dat de deur van buitenaf op slot is gedraaid. Wie hier rondloopt wil niet gestoord worden. Via de badkamer kan ik naar de trap, maar dat doe ik niet. Die deur zit ook op slot, maar de sleutel zit aan mijn kant. Dat is goed. Ik schuif een stoel voor de kamerdeur. Ik open de balkondeuren en begin te roepen. Bij de buren gaan de lichten aan. Ze vragen wat er aan de hand is. Ik blijf roepen. Een tel later krijg ik de inbreker in zicht. Hij loopt dor mijn tuintje en springt over het hek, op de vlucht.

En toen belden de buren de politie, want mijn mobieltje was weg. Op het eerste zicht de enige buit.

Politie

Wat later rijdt er een politiewagen voor. Ze hebben een drukke nacht, zeggen ze. Ze kijken vluchtig naar de plek waar de dief binnenkwam en ook naar het venster waardoor hij ontsnapte. Maar ze gaan niet op onderzoek uit. Ze vragen geen persoonsbeschrijving, behalve dan of hij zwart of blank was. En wat er allemaal gestolen is. Eerst alle administratie regelen. “Wat is je geboortedatum?” en direct daarna “hoe oud ben je?” (zucht). En dan wordt het hele verhaal stap voor stap genoteerd. “Hoe schrijf je ‘balkon’?”, vraagt de agent me. Het is geen test van mijn alertheid.

Van zodra het allemaal op papier staat, vertrekken ze weer.

Buiten hoor ik de vogels fluiten. Het is heerlijk koel. Maar deze plek is geschonden. Zelfs de geur is verstoord.

Wasgoed

De grote vuilnisbak op mijn achterplaatsje is verzet. Het was wellicht het opstapje naar de afvoerpijpen. Zo klom hij de badkamer op de eerste verdieping in. Ik zie nu dat er handdoeken, vaatdoekjes, waslapjes en ondergoed verdwenen zijn van de wasdraad. De wasspelden liggen in nette stapeltjes op de grond. En dan valt mijn oog op mijn wasnetje; het ligt net buiten mijn hek. De verdwenen spullen zitten erin. Stond hier een kompaan op wacht? Of had de inbreker voor hij de pijpen opklom al een selectie gemaakt die hij op weg terug wel zou meenemen? Het wijst in ieder geval op de ongelooflijke armoede van de dader(s).

Mijn mobieltje is weg, mijn portefeuille die er vlak naast lag, is er nog. De inbreker kreeg duidelijk niet genoeg tijd. Mijn rugzak is doorzocht. Maar daar vond de dief mijn laptop niet. Mijn laptop lag nog op de zetel. Gisteravond keek ik immers naar de laatste aflevering van Bevergem. Wat een geluk dat ik na de ontknoping van het geheim van Freddy De Vadder mijn laptop niet weer netjes in mijn rugzak opborg.

Dankzij Bevergem!